Bazı İnsanlar Yağmuru Hisseder.. Bazılarıysa Sadece Islanır.

Bazı İnsanlar Yağmuru Hisseder..
Bazılarıysa Sadece Islanır.

Ve Şimdi Avuçlarını Gökyüzüne Kaldır;
İntiharım Yağacak Avuçlarına !!

sonumu düşündüm bir an. başlangıcım olacaktı aslında. pek az şey sevdim, pek çok şey tanıdım. içimde öldürdüğüm gün tanıdım onu..
belki yoktum ben. olmamıştım hiç. hayat bunu öğretti mahrem elleriyle bana.
dedim ki kendime:
öyle bir kaybolsam, tanrı bile bulamasa beni şeytan ispiyonlarsan yerimi, en adi orospu cocugusun.
olmadı sonra. kaybolamadım. kaybolamadım. öyle bir yerleşmişimki bedenime, salıveremedim ruhumu.
düşündüm nedendir bu. sonra yine anladım ki aslında her nefesimde duman oluyordu biraz daha,
acımasız çığlıklarla ruhum. kaybolmuş bir zifiri karanlıkta bir ormanda usul usul yol aldığımı düşledim.
ağzımda yarı sönük bir sigara, avcumda güneş olmuşcasına biriktirdiğim umutlar yığını.
ne arıyordum?
usul usul bir tünelde actım gözlerimi.. usulca dogruldum. gördüm bir çift siyah kanat...
tanrı bana bir yoldaşmı göndermişti, bir infazcımı? anlamaya çalışıyordum..
sonumu düşündüm yine. bir çift çıplak el teması ile uyandım Ra' nın şarap kadehinde. bir bir indiriyordum ayetleri kalemime..
anlamadığım bir dilde, hükmedemeden kendime akıtıyordu son damlasını kalemim. mealini merak ediyordum, son damla kanlarımın..
mealim: 'Palyaço'..
bumuydu hayat dedim içimden. kendimle tartıştım. yolumu şaşırdım.
açtım gözlerimi, siyah papyonlu tanrılar dergahında..
acımadılar.
vurdular, kırdılar.. ruyadamıydım? gercekmiydi bunlar?
gözlerimde bir şarap kadehi misali yükseliyordu kanlarım..
gökyüzünü kızıla boyamaya karar verdim bir müddet bekledikten sonra..
küfürler senfonisi arkamdaydı. boyadım işte gökyüzünü kızıla..
anlam veremiyordum. yolun başında neredeydim? gözlerim açılıp kapandıkça bir adım daha yaklaşıyordum ateşe.
içimdeki yangından güçlümüydü?
ya gözlerimde ki kırmızı selden?
zamanın kum taneleri birikmişti avuclarıma. titriyordum!!
şeytan vurmuşmuydu hanceri ardımdan..bir de sigaram vardı elimde
yol uzun derdim hep.. bildim ki yolun uzaması ateşin çoğalmasıymış.
kendimi yaksam barışırmıydı şeytan ile adem?
ayetlerim tamamlanmıştı. bunca şey, tek kelime ile nerdeyim anladım..
sonsuzlugun başlangıcındaydım..
varmıydı bununda sonu?
kanlı bir küfür misali azlettim kendimi.
gökyüzündeydim artık, kendi ellerimle boyadığım gökyüzünde..
bir türlü cevap bulamıyordum sorularıma.
geçtiğim bütün kaldırımlar, çatlaklarla doluydu.
kan sızmıştı aralarına.
onlar gösteriyorlardı sanki cevabımı..
anlayamadım. belki de anlamak ağır gelmişti.
ve gökyüzündeydim artık işte.
yeryüzünden bakıp imrendiğin yağmur taneleri arasında idim.
beni de hazırlıyorlardı bilmediğim yolsuzlar.
birazdan intihar edecektik yeryüzüne.
insanlık uğruna.
tam salıverdim kendimi
uçsuz bucaksız yeryüzüne
mutluydum düşerken..
uyandım sonra... meğer elimde rakım ile sızmışım kanepede....
sessizlik senfonisi çalıyordu radyoda.